اِ دوسِه یَه چَن سالهَ دَسهِ مِن و دامونِت/ نه مورهَ نه میرَسه تا که مِه هراسونت/ (ای دوست! چندین سال است که دستِ من به سوی دامانِ _عشق_ِ تو دراز است؛ نه کوتاه می شود و نه می رسد؛ تا کی قرار است که من هراسان این وضع بمانم؟!)
تیری زِیی وِ بالم بستیمه وِ زنجیرت/ اِ درد و دوا وا یَک مَر خوت بَکَشی تیرِت/ (تیری با غمِ عشقت به بالم زدی و انگار مرا با زنجیر بسته ای(بی تحرک و زمینگیر مانده ام) با این حال درد و دوای من هر دو پیش شماست و می توانی مرا نجات دهی)
هم ماهی هم اَفتاویی هم خاکی و هم آویی/ اِ حکمِ نفس وا تو تاوهِ مِنهِ بی تاویی/ (تو برای من هم ماه هستی، هم آفتابی، هم آب و خاکی؛ من با تو نفس می کشم؛ آرام و قرارِ منی.)
چی پَرِّه کَتِت اِ دوس وَنیمه وِ پُشتِ گوش/ وا سوختهِ مه راضی اِم تَشِتهِ نکو خاموش/ (مانند گوشه ی گلونی(شال و روسری زنان لر) که گوشه ی آن را پشت گوش ات می اندازی، مرا هم به پشتِ گوش انداختی و فراموش کردی؛ حاضرم در آتش این عشق بسوزم ولی آن را از من نگیری(خاموش نکنی).)
چی مِنی نِمِینی تو دنیانهِ بگردی اَر/ چی تونی نِمِینِم مِه گوشِ همالونِت کَر/ (تو کسی مثل من را _در وفا داری_ نمی بینی، حتی اگر تمام دنیا را بگردی؛ من هم مانند تو کسی را نمی بینم؛ الهی که دشمنان و رقیبان نشنوند این سخن را)