مجموعهی پیشِ رو، حاصل یک پروژهی آهنگسازی در سالهای 1393-94 است. ایدهی این مجموعه مانند برخی از جریانهای متأخر آهنگسازی در ایران، توجه ویژهای به پیوندهای نظام موسیقی ایرانی و نظامهای عربی، ترکی و هنـدی داشتـه است. ساختمـان ریتمیک و متریک قطعـات با استفـاده از تکنیکهای پُلیریتمیک-پُلیمتریک و با تنیدگی در الهاماتی از « تالا » در موسیقی کلاسیک هند و « ایقاع» در فرهنگ موسیقایی ایرانی-عربی-ترکی بنا شده است. همچنین ساختار فواصل برگرفته از نظام مُدالِ موسیقی کلاسیک ایرانی است.
تالا چارچوب متریک موسیقی کلاسیک هندی است و همین نقش را ایقاع میتواند در حوزهی موسیقی ایرانی-عربی-ترکی ایفا کند. این عناصر چرخهای را تشکیل میدهند که از ابتدا تا انتهای یک قطعه یا رقص تکرار میشود. آنچه این چرخهها را از متر موسیقی کلاسیکِ غربی متمایز میکند، ویژگیهای خاصی مانند طولانی بودن و فقدان ترکیب متداولِ ضرب قوی و ضرب ضعیف است. به صورتی که با توجه به الزامات فضـای موسیقایی، میتوان به دلخـواه در ترکیب ضربها جایگشتهای متنوع ایجـاد کرد. به عبارتی، هر چر خهی بزرگ، الگوهای تکرارشوندهی کوچکتری را در خود جای داده که این دو، نوازنده و مخاطب را قادر میسازد که حر کتهای مجموعهای از الگوهای متقارن و نامتقارن را در دو سطح تجربه کند.
پیچیدگیهـا و ظرایف ریتمیک میتواند توجـه به مقولهی سـازآراییِ سازهـای کوبهای را دوچندان کنـد؛ بنابراین در هر قطعه، سعی بر این بوده تا این مهم، نخستْ با توجه به فضای موسیقاییِ هر قطعه و سپس بر اساس قابلیتهای اجراییِ هر ساز صورتبندی شود.
در کنار تمام دغدغههای فنی، مجموعهی « لحظهای کوتاه » حاصل دوستی دیرینه و فضای مشترک ما در قالب گروه « حجم » بوده است.
حسام عظیمی | محمدجواد احمدزاده | میلاد قریشی
زمستان 1403